Kyara’s verhaal

De laatste hand aan mijn boek “Hondenhardt” is net gelegd als zich nog een verhaal aandient met een bijzonder ‘hondenstaartje’ dat er eigenlijk nog bij hoorde. Net te laat om in het boek te komen. Maar nooit te laat om alsnog op te tekenen. Zeker als het gaat om dit hondenbeest:

Kyara! Een bijzonder verhaal. 

Juni 2010.
De klok wijst een uur of twee aan (op Rhodos steekt de tijd niet zo nauw) en we vergapen ons aan de werkelijk schitterend beschilderde kunstwerkjes in het miniwinkeltje “Blue Palette”. Barry, kunstenaar en eigenaar, maakt ‘gewone’ schilderijen maar raapt ook witte kiezels van de prachtige stranden. Die beschildert hij met allerlei afbeeldingen, maar je kunt ook een foto bij hem inleveren die hij dan op zo’n kiezel zet. Het resultaat is even verbijsterend als mooi! Aanrader! Barry’s vrouw Anna is ook kunstenares maar is nu niet in de winkel, ze is ziek. Beide zijn hondenliefhebbers en Barry zei ons vorige week dat Anna zich zorgen maakte over een nest puppies dat vlakbij hun winkeltje tussen oude auto’s huist, samen met de moederhond. Natuurlijk was dat voor ons aanleiding tot een diepgaand onderzoek! Ter plaatse troffen wij zes puppies aan (een week of 13 oud) met de moederhond. En als je zoals wij eenmaal het ‘klappen van de zweep’ kent dan gaan direct alle alarmbellen rinkelen en begint de door de Griekse koperen ploert voorverwarmde hersenmassa te borrelen. Tjonge, zes van die scharminkels en een mama, hoe gaan we dat doen? We besluiten alles op alles te zetten om deze zwervers in spé te behoeden voor een vreselijk bestaan en bijbehorend voortplantingsdrama. We gaan direct met de stichting en de vliegtuigmaatschappij in conclaaf. De dagen daarna zijn we er onnoemelijk druk mee: om te beginnen mogen er per passagier maar twee hondjes mee, als er al plaats is! Dus praten, praten en nog eens praten met Transavia om die beestjes te boeken. De volgende dag blijkt er één van de pups verdwenen te zijn. Daar balen we van, maar tegelijk wordt ons ‘probleem’ ietsje kleiner… In een paar woorden schrijf ik nu dat het boeken toch lukt, maar in werkelijkheid zit daar echt heeel veel tijd in! Net als het regelen van de entingen, paspoorten, gezondheidsverklaringen, ontvlooien, poetsen enz, enz. Om nog maar te zwijgen van Het Gevecht! Het Gevecht om vijf baldadige hondenmonsters achterin een Fiatje Panda naar de dierenarts te vervoeren, terwijl het toch ‘maar’ tegen de 40 graden is… Uiteindelijk is het dat allemaal meer dan waard en liggen ze alle zes een paar weken later in hun ‘gouden’ mand in Nederland! Ja, je leest het goed, alle zes, want – zoals wij later vernamen via ons netwerk – de zwarte pup die wij Bob noemden was door een andere Nederlandse familie ‘gestolen’ en lekker meegenomen! Rhodos heet hij nu! Eigenlijk wilden wij moeder Mimie (zoals wij haar noemden) ook meenemen maar dat ging echt niet, helaas. Niet voor één gat gevangen brachten wij haar – nadat wij haar lieten steriliseren – onder bij een vriendin met de bedoeling haar in september alsnog mee te nemen. En zo geschiedde. Ook Mimie kreeg haar gouden mand, nota bene samen met haar dochter Olly! Heerlijk!

Op één van de laatste avonden van die ‘vakantie’ in juni slenteren wij loom door het gezellige straatje waar ook het winkeltje van Barry zit. In een stil gedeelte zitten wij even op een stoeprand waar de zon nog in zit. We genieten van de heerlijke sfeer om ons heen. Lichtjes, mensen, muziek, stemmen, gezang, het geblaf van honden in de verte, de lekkere temperatuur en een keur van geurtjes, alle ingrediënten om de gemoedstoestand van een sterveling gunstig te stemmen. Een scooter snort tevreden zachtjes voor ons neus langs met in zijn kielzog een magere, zwart/bruine hond. Schichtig kijkt de hond om zich heen, zij (het is een teefje, zien we) maakt een opgejaagde indruk. Ze lijkt een kruising tussen een herder en iets anders. Wat precies weet je nooit, en dat is ook niet belangrijk. Wat wel belangrijk is dat we zien dat zij een beetje mankt met een achterpoot. Waarschijnlijk aangereden, of een flinke trap van iemand gehad, de twee meest voorkomende redenen van letsel bij hondjes op Rhodos. We proberen haar te lokken om iets te eten te geven (hebben we altijd bij ons) want veel vlees zit er niet meer op. Geen schijn van kans, het dier is vreselijk bang en maakt zich meteen uit de poten! Ze verdwijnt in de donkere steeg achter ons en we zien haar niet meer. Toch staat ze wel op ons netvlies, ze had echt een prachtige kop, ondanks het verdriet dat wij in haar ogen zagen. Ja, verdriet, dat kun je echt lezen in de ogen van deze honden, die helaas op een verkeerde plek op aarde ter wereld zijn geworpen.

September 2010. Ook deze vakantie op ons toch geliefde Rhodos is al weer een heel eind onderweg. Af en toe gaan we even naar Barry om gezellig te kletsen, hij heeft inmiddels ook onze eigen hondjes op een kiezel gezet, heel mooi! Ik parkeer de huurpanda tegenover de winkel. In koor roepen Jacqueline en ik: ‘kijk daar, die hond van juni!’ Vlak voor Barry’s shop ligt de zwart/bruine hond die wij een paar maanden geleden in de nacht zagen verdwijnen! ‘Wat is ze lekker aangekomen’ zegt Jacqueline! Inderdaad, er zit heel wat meer vlees op dan toen, gelukkig! En wat blijkt: Barry krijgt regelmatig bezoek van deze lieverd en hij heeft haar elke keer lekker te eten gegeven, geweldig! ‘Heeft ze ook een naam, Barry?’ vraag ik. ‘Hhm’ gromt de kleine Whelshman. ‘Ik geef die bedelaars nooit een naam want dan zijn ze allemaal van mij’. Tja, wij kunnen ons daar iets bij voorstellen, dat voelt al snel zo als je zo’n hond een naam geeft, dat schept een band. We hurken naast haar en aaien haar glanzende vacht. Gewillig laat ze het toe en geniet zichtbaar van onze aanrakingen. Terwijl mijn handen haar prachtige contouren volgen, voel ik het hondenvirus alweer wakker worden in mijn bloedbanen. Hoe kunnen we deze stakker helpen? De gedachten razen door mijn hoofd: Mimie zit bij onze vriendin in de opvang en wij hebben hemel en aarde bewogen om een ticket voor haar te bemachtigen! OAD wil namelijk geen zwerfhonden meenemen en we zijn weken lang bezig geweest om toch een plaats in de vliegmachine voor haar te krijgen. En bij zeer grote uitzondering is dat gelukt, gelukkig! Tegelijk smoort deze fijne gedachte toch mijn keel, want ik weet dat dit betekent dat we deze hond dus niet kunnen redden… ‘Laten we in ieder geval aan AAI vragen of we haar mogen steriliseren’ zeg ik tegen Jacqueline. Goed plan, zegt ze. Die toestemming krijgen we en de volgende dag wordt dat plan uitgevoerd. Gelukkig is Kyara (zo hebben we haar genoemd, Kyara is latijn voor glanzend, en tja, daar is dan die band) snel te vinden in het straatje waar ze ‘woont’. Als we haar zien worden we begroet met een voorzichtig gekwispel; hoewel ze bij lange na niet meer zo bang is als bij onze eerste vluchtige ontmoeting durft ze toch nog niet echt heel enthousiast te zijn. Niet zo gek, ons wrede mensensoort heeft haar alle recht gegeven om zo te doen. Nadat we haar iets lekkers hebben gegeven doen we behoedzaam een halsband om. Langzaam lopen we met haar naar de auto. ‘Be careful’, roept Barry ons na. Natuurlijk gaan we met Kyara om alsof ze van porselein is! Ik til haar in de panda en sluit voorzichtig de klep. Vlug stappen we in en rijden naar de dierenarts waar we een afspraak hebben. We zijn er binnen tien minuten en Kyara heeft rustig achterin gezeten, autorijden is dus geen probleem, weten we nu. We spreken met de dierenarts af dat we haar vanavond ophalen. De dierenarts heeft helaas maar weinig ruimte om dieren te laten overnachten, dus moeten we haar ‘gewoon’ op straat zetten als de operatie gedaan is. Met een gevoel in de maag dat elke hondenliefhebber kent laten we haar achter. Als ik even later aan het zwembad van ons hotel lig draaien de gedachten weer kolkjes in mijn kop.

Mijn kop is nog niet uitgeklotst en alles is anders. Met afgrijzen staren Jacqueline en ik naar Kyara. Daar, in de kleine stinkende ruimte die de arts ‘recoveryroom’ noemt ligt zij in een plas met bloed! Nog half verdoofd kijkt ze ons hulpvragend aan. Haar blik snijdt door mijn ziel! Ik hurk bij haar en voel mijn schoenen glibberen in het bloed. Ik zie dat er een heel lange wond op haar buik zit met een hele rits hechtingen. Uit diverse gaatjes druppelt gestaag bloed. ‘Dit is echt niet goed!’ roep ik! Boos vraag ik de arts wat dit moet voorstellen. Het antwoord luidt: Sorry, she was pregnant, I had to remove five puppys… Ja, denk ik, heel erg, maar dat is toch geen reden om zulk prutswerk af te leveren? De arts zegt dat de bloeding vanzelf zal stoppen, maar daar hebben wij geen vertrouwen in. ‘We zetten haar nu niet terug op straat’ zeggen we. Na veel tegengesputter stemt de arts toe om haar voor de nacht binnen te houden. Echt ideaal is dat stinkhok ook niet, maar beter dan de straat in ieder geval. Bedroefd laten we haar weer achter, haar blik en aanblik is onverteerbaar… Weer dringt de prangende wens zich op om Kyara te redden. ‘Hoe kunnen we haar nu meekrijgen’ denk ik hardop. ‘Misschien kunnen we iemand vinden die haar voor ons wil meenemen op een vlucht naar Nederland’ zegt Jacqueline. Dat idee moeten we maar direct vormgeven! Als we het met Barry bespreken zegt hij dat hij een bordje op zijn toonbank wil zetten met onze vraag om hulp daarop. Goed plan, wie weet werk het!

Na een onrustige nacht begeven we ons weer naar de dierenarts. Tot onze opluchting zien we dat Kyara weer op haar poten staan. Ondanks haar zware ingreep kwispelt ze lustig en dringt zich naar de deur. Ze wil eruit! Dat moet nog even wachten, we zien nog steeds druppeltjes bloed op de grond vallen… Ze krijgt een paar extra pleisters en een verband rond haar lijf. Niet echt fijn om haar zo op straat te zetten, denk ik. Meer dan voorzichtig til ik haar in de auto en we rijden terug naar haar vertrouwde omgeving. Barry kijkt met een bedenkelijke blik naar haar als hij haar ziet met dat verband. ‘Is she ok?’ ‘Ja, redelijk’ zeggen we. We zijn allang blij dat ze nog leeft! ‘And now the good news’ zegt hij. ‘Gisterenavond laat was hier een Nederlandse jongedame. Irene heet ze, en ze werkt hier op Rhodos in een hotel. Ze heeft zelf een hond en toen ze het briefje op mijn toonbank zag zei ze dat ze ons graag wilde helpen! Ze kent Kyara ook al een tijdje, vindt haar heel lief en wil haar graag naar Nederland brengen! Nou, dat is inderdaad heel goed nieuws! Maar dan is er nog wel een ‘kleine’ hindernis te nemen: Irene vertrekt pas op 31 oktober met de laatste charter, dus wat doen we met Kyara de komende maand? Op straat zetten en hopen dat ze op de dag van vertrek te vinden is lijkt een idioot idee. Alweer brengt Barry – ook hij heeft het hondenvirus echt in z’n bloed – uitkomst! Hij en zijn vrouw Anna willen Kyara deze maand thuis opvangen. Ze hebben een huis met een flinke tuin er omheen en daar omheen staat een hek, dus weglopen kan niet! Mooi zo, hoe lekker kunnen puzzelstukjes ineens op z’n plek vallen! Zo hoeven we ons ook geen zorgen te maken over de operatiewond, ze wordt in de gaten gehouden!

Op de laatste dag van onze vakantie hebben we afgesproken met de vriendin die Mimie de afgelopen maanden heeft opgevangen. Mimie, die we aantroffen met zes pups, blijkt achteraf niet de moeder te zijn van alle zes, hoewel ze wel allemaal door haar gevoed werden. Van mensen uit de omgeving horen wij dat nota bene Kyara de moeder is van twee van de zes pups!
Mimie begroet ons uitbundig! Goud zou ik geven om te weten wat een hond denkt! Ze is door ons van het landje gehaald, gesteriliseerd, terug gezet, weer opgepakt en in een paar dagen in een kennel gezet bij een vriend van ons, weer opgehaald en afgegeven aan de vriendin die haar nu brengt. En zo meteen wordt ze in de buik van de vliegmachine gestopt! Aan de andere kant: wil je wel echt weten wat een hond denkt? Hmm, niet dus…je zou knettergek worden!
In het luchthaven gebouw van Rhodos is een speciaal afgiftepunt voor afwijkende bagage. Daar moet je ook je hond afgeven die dan vervolgens in het ruim van het vliegtuig komt. In dat gedeelte is er verwarming, anders zou de hond doodvriezen. Ook mensen in een rolstoel worden hier ‘afgegeven’ zien wij als we staan te wachten tot Mimie gehaald wordt. Een mevrouw zit in haar rolstoel en is boos en in paniek. Boos omdat ze als rolstoeler via deze weg het vliegtuig in moet en niet bij de winkeltjes langs kan en in paniek omdat ons vliegtuig over 20 minuten vertrekt. Wij krijgen het ook benauwd, mede doordat de ambtenaar die bij de toegangsdeur staat aanzienlijk minder intelligent blijkt te zijn dan de gemiddelde regenworm. Communiceren is onmogelijk. Jacqueline beent de hal van het gebouw weer in en is binnen een paar minuten terug met iemand die wel iets kan. De afwijkende bagage – rolstoelmevrouw en hond Mimie – verdwijnt uit zicht. Zelf zetten we het op een rennen, hup door de controle op weg naar de gate. We worden al omgeroepen! Zwetend komen we bij de vliegtuigtrap aan. Daar worden we opgewacht door iemand van Transavia. ‘U maakte zich bezorgt of uw hond wel aan boord is’ vraagt hij ons. ‘Inderdaad’ ‘Komt u maar even mee’ en hij laat ons zien dat Mimie in de buik van de vliegmachine zit. Gerustgesteld gaan wij aan boord. ‘Vraagt u nog even aan de gezagsvoerder of de verwarming bij de hond aan staat?’ vraag ik aan de stewardess. Ik zie de rolstoelmevrouw zitten en denk: oh, Mimie zit dus alleen beneden…

Een paar uur later strijken we neer op Nederlandse bodem. Het is midden in de nacht en we zijn aan ons bed toe. Eerst nog ‘even’ wachten tot Mimie gebracht wordt, onze koffers zijn er al geruime tijd. Die hebben namelijk voorrang op zoiets onbelangrijks als een hond. Na een uur en een paar zinloze pogingen om informatie te krijgen van verschillende Nederlandse regenwormen ( iets slimmer dan die op ambtenaar op Rhodos, doch niet in staat om ons te helpen) besluit ik om de hele hal dan maar te doorzoeken. Na vijf minuten vindt ik Mimie. Haar bench staat ‘gewoon’ ergens midden in het gebouw, verlaten. De stupide regenwormen hebben haar daar gedumpt, ik heb ineens zin om te gaan vissen…
Even later ontmoeten wij Marian die Mimie zal opvangen. In één oogopslag zien wij dat Mimie in goede handen is en nemen afscheid. Leuke bijkomstigheid is dat Mimie herenigd zal worden met één van haar kindjes, Olly! Die woont namelijk al bij Marian en haar familie en nog een hondje!

Twee weken later. Paniek! Kyara blijkt de benen genomen te hebben! Ze heeft een gaatje in het hek rondom Barry’s huis ontdekt! Ze is gezien in haar oude omgeving vlak aan zee. Sodeknetters, het grijpt ons naar de keel! Onmacht is verstikkend, we kunnen niets doen! In mijn gedachten volg ik de route die zij moest afleggen om van Barry’s huis naar haar oude stek te komen. Brr, daarvoor moet zij door heel drukke straten waar heel veel verkeer is, met als klap op de vuurpijl het oversteken van de hoofdweg van Rhodos die drukker is dan onze A1! We hebben contact met Irene en Barry. Hij stapt direct in zijn stokoude panda en gaat zoeken. Gelukkig, hij vindt haar snel en vanaf nu blijft zij noodgedwongen aan een lange lijn in de tuin. Opluchting!

31 oktober 2010. Met een brede glimlach komt Irene door de deur van de aankomsthal. In haar gezelschap haar eigen hondje Mike en Kyara! Missie volbracht! Wat zijn we haar dankbaar dat ze dit wilde doen! Kyara wordt overgenomen door een familie die haar op de site van stichting Aai heeft gezien en haar graag een nieuw bestaan wil geven. We spreken af dat we Kyara nog eens komen bezoeken (dat doen we meestal met hondjes die wij meenemen) en nemen afscheid. Dat dit afscheid een ‘zware bevalling’ is hoeft hier geen betoog…

Half april 2011. Eind vorig jaar hebben we Kyara bezocht en alles leek goed te gaan. Soms stuur ik nog eens een mailtje naar een familie om te vragen hoe het met de hond gaat. Nu ook. Het antwoord is even duidelijk als ernstig: door familie omstandigheden kan Kyara niet langer blijven, lezen wij. Wij komen direct in actie en conform het contract van AAI (waarin staat dat de hond eigendom van de stichting is en indien er zich omstandigheden voordoen zoals deze de hond terug gaat naar de stichting voor herplaatsing) en na overleg met de voorzitter halen wij Kyara op.

Het weerzien is emotioneel. Wat een lieve mooie hond is ze toch! We rijden direct met haar naar het park waar Jacqueline mij met Kyara afzet. Zij haalt onze eigen hondjes Zenda en Samantha op om op neutraal terrein kennis te maken. Dit weekend blijft ze bij ons☺ Het wordt een heerlijk weekend waarin we van alles met die drie doen. Rennen, stoeien, zwemmen en lekker eten, alles wat elke hond op deze wereld zou moeten doen! Kyara geniet met volle teugen en bevestigd nog eens wat een lieve, flexibele en sociale hond zij is. Met alle mensen en honden die wij tegenkomen kan zij het even goed vinden, ze is een superhond!

Intussen heeft het netwerk zijn uitwerking en er heeft zich een opvanggezin gemeld: Marian Hoogkamer wil Kyara graag tijdelijk opvangen tot er een nieuwe baas gevonden is! Op zondagavond brengen wij haar dus naar Marian en haar gezin. Als we binnen zijn, kijkt Kyara wat onwennig rond. Zij wordt geïnspecteerd door Mimie, Olly en hun kleinste schatje Zoë. Olly en Zoë zijn een beetje grommerig tegen haar, maar dat mag geen naam hebben dus dat komt wel goed.
Kyara ligt voor Jacqueline haar voeten in de gezellige huiskamer en laat het rustig allemaal gebeuren. Dochtertje Joyce komt binnen en stapt nieuwsgierig op Kyara af. Olly staat ook bij Kyara en gromt nog steeds. ‘Nou, Olly wil nu nog even geen vriendjes zijn met je, Kyara’ zegt Jacqueline. De kleine Joyce knielt bij Kyara, en zachtjes hoor ik haar zeggen: ‘maar ik wil wèl jouw vriendinnetje zijn hoor’.

Voorlopig is Kyara veilig bij deze lieve familie☺

Wacht ze op Jou?

Juli 2011

Bij Marian ontmoeten we Ageet en haar familie. Ageet is kunstenares maar bovenal een warme persoonlijkheid en dierenliefhebster, merken wij direct, dat zit goed! Zij wordt het baasje van Kyara en wij zijn er heel blij mee! Eindelijk heeft onze lieve avonturierster van Rhodos haar echte ‘gouden mand’ gevonden! Dat mandje staat  in het mooie Zeeland en Kyara gaat daar zeker een heerlijk leven tegemoet! Happy end!