Het leven van een hond kan zomaar voorbij glijden in volmaakte vrede en harmonie. Zonder enig vuiltje aan- of in de lucht. Geboren in een lekker warm nest en terecht komen bij een lief baasje. Zomaar, alsof dat allemaal gewoon is. Het lijkt ook vanzelfsprekend dat het zo gaat, een hond is toch zeker een lief dier? En fijn gezelschap om aangenaam de tijd mee door te brengen, samen veel plezier te hebben, te knuffelen en gekke en leuke dingen te doen? Een trouwe kameraad die door dik en dun naast je staat, maar je soms ook gewoon voor paal zet en de benen neemt als het spannend wordt! Praten met je hond gaat ook heel goed, ook al krijg je geen antwoord in gesproken woorden, de blik in zijn ogen of een bepaald geluid doet vaak veel meer dan dat! Kortom, een hond die een ‘normaal’ hondenleven leidt en in een ‘gouden mandje’ ligt, heeft het goed voor elkaar!
Dat het helaas ook anders kan zijn, weten we wel. Dat er zwerfhonden zijn die het niet zo goed getroffen hebben in hun leventje… Hondjes die dagelijks lijden en moeten vechten voor hun kostje. Bedelen en geschopt of geslagen worden, al dan niet met een stok of ander wapen. Getreiterd en vergiftigd worden en een vreselijk pijnlijke dood sterven, of soms een heel snelle dood als ze aangereden worden. Zo ziet het leven van de gemiddelde zwerfhond er uit.
Hoe aangrijpend, ingrijpend, verstikkend, machtig mooi, magisch en tragisch het leven van ‘strays’ – zoals men ze internationaal noemt – kan zijn heb ik intussen heel wat jaren van dichtbij meegemaakt. Op reis met mijn echtgenote Jacqueline in voornamelijk Zuid-Europa, maar ook in Thailand en Amerika, heb ik ‘netvliesbrandende’ stories voorbij zien komen. De één nog dramatischer dan de ander. Maar ook ‘happy ends’ hebben we meegemaakt, zo tranentrekkend en vertederend dat je er zelfs 202 dalmatiërs, inclusief Cruella de Vil mee aan het janken krijgt!
Lang heb ik getwijfeld om mijn ervaringen aan het papier toe te vertrouwen. Waarom zou ik dat doen? Wat ik met honden meemaak en maakte leek voor mij gewoon. Van jongs af aan ben ik met ze opgegroeid. Ongeveer tien jaar geleden kwam ik onbedoeld in aanraking met zwerfhonden en werd de ‘hondenrodedraad’ steeds dikker en langer. Maar opschrijven, wie zit daar nu op te wachten? Er zijn al zo veel boeken over honden geschreven, wat zou de toegevoegde waarde zijn? Bovendien besefte ik dat ik – als verteller – heel wat van mijzelf ‘bloot’ zou moeten geven.
“Hachiko” trok mij over de streep. Hachiko was een Akita( een Japans ras dat in vroeger tijden getraind werd om samen met zijn baas (Samoerai) te jagen en zelfs in tijden van oorlog te strijden) Hachiko werd in 1923 geboren in Japan. Hij begeleidde iedere dag zijn baasje – professor Ueno Hidesaburo – van de Universiteit van Tokio naar het station en wachtte dan tot de trein wegreed. Om 15.00 uur ging hij dan weer naar het station om zijn baasje af te halen. Op een zekere dag wachtte Hachiko weer op de trein, maar zijn baasje kwam nooit meer terug. Die was aan een hartverlamming overleden op de Universiteit. Vanaf die dag ging Hachiko iedere dag, telkens om drie uur ’s middags, naar het station om er op zijn baasje te wachten. Dit deed hij tien jaar lang, tot aan zijn dood. Hij overleed van ouderdom.
Bot beschouwd zou je dit nog korter kunnen vertellen: baas heeft een hond die elke dag op hem wacht. Niets bijzonders, zo ken ik er meer, die van mij doen dat ook. Baas overlijdt en de hond wacht tien jaar voor niets op hem. Punt. Dat is ontroerend, maar je zou ook kunnen denken: wat een stomme hond, zo lang wachten! Feit is dat het wel de trouw van een hond illustreert.
Maar! Dan wordt het verhaal van Hachiko opgeschreven en later verfilmd, en nog wel met Richard Gere in de rol van het baasje van de Akita. Met prachtig geregisseerde en uitgelichte beelden wordt het verhaal verteld en tot leven gebracht en ontstaat er een magische sfeer die je vastpakt en raakt. Door de mensen in het verhaal de ‘gedachten’(al weten we niet precies hoe en wat een hond denkt) van Hachiko te laten ‘invullen’ en suggestieve camerabeelden beleven we de indringende liefdevolle band tussen mens en hond.
Hachiko (de echte, dus niet uit de film)
Als dit simpele verhaal zelfs verfilmd wordt dan is het wel degelijk de moeite waard om mijn hondse verhalen op te schrijven, dacht ik toen. En op die manier ook aandacht te krijgen voor de vele zwerfhonden en hun lot op deze wereld. De ervaringen met de honden in mijn eigen leven lopen naadloos door in de verhalen die ik tot op heden meemaak met zwerfhonden.
Extra motivatie was onderzoek van de WSPA waaruit blijkt dat ruim 80 % van de honden op de wereld op één of ander manier dagelijks lijdt. Bovendien vind ik dat elke hond uniek is en een verhaal waard! Dat idee werd bevestigd door het lezen van ‘Mijn leven met Tikker’ van Jan Siebelink. Het boek verhaalt over de (bij)rol die de hond van Jan speelt in zijn leven. Zijn angst voor de dood is een terugkerend onderwerp, en het gezelschap van zijn hond Tikker helpt hem hiermee om te gaan. “De hazewind verjaagt de dood”, schrijft hij letterlijk. Het illustreert wat een hond kan doen voor een mens. Wat een hond voor een andere hond kan doen grenst soms aan het ongelofelijke; op youtube staat een filmpje van een zwerfhond die aangereden is op een snelweg. Zijn zwerfmaatje sleept de gewonde hond met zijn bek naar de kant…en volgens zeggen overleefde de gewonde hond!
De honden in dit boek spelen geen bijrol, maar allen een hoofdrol.
Alle namen zijn de echte namen, alles is waar gebeurd.
